پروانه ای در باد

دوباره ازش خواستم که با هم صحبت کنیم و اون بهونه آورد.

دوباره گریه هام شروع شد.

دوباره هر لحظه آرزوی مرگ کردنو بهم برگردوند.

نمیدونم قراره چی بشه با این همه درسی که دارم.

دوباره دارم خودمو بیچاره میکنم.

هروقت یه سلولی بخواد بمیره،اون لیزوزومی که توشه میترکه و کل حیات سلولو از بین میبره.

انگاری حکایت لیزوزوم واسه من همون قلبمه که حالا که ترکیده و سرریز شده،کل وجودمو نابود میکنه...

میگفتن ک هر شرایط سخت و بحرانی ای ک برای انسان اتفاق بیفته،اگه به دادش نرسه،بهش سازگار میشه.

و ایناس ریشه ی سلب آرامش روان.

+ضربان قلبم در حد سکته س.

ولی بهش میگم.

حتما میگم.